Medewerker in de kijker

“Veel landgenoten vertrekken uit de Filipijnen om in het buitenland aan het werk te gaan”, vangt Rizaline het gesprek aan. “Ook ik zette zeventien jaar geleden nietsvermoedend die stap in de overtuiging dat ik een beter financieel bestaan zou kunnen opbouwen voor mezelf en mijn familie.

Zodra ik echter in Jordanië arriveerde, werden alle gemaakte beloftes verbroken. Als huishoudster bij een rijke familie moest ik plots zeven dagen op zeven werken. In vijf jaar tijd kreeg ik zelfs geen enkele dag vrij. Ook het beloofde loon werd nooit uitbetaald: ik verdiende er slechts tweehonderd dollar per maand. Ik werd er als een slaaf behandeld. Ik moest dag en nacht voor de kinderen zorgen, koken, poetsen … Toch mag ik mezelf gelukkig prijzen in vergelijking met veel van mijn lotgenoten; mishandeling is mij bespaard gebleven.”

“Na vijf jaar kon ik ontsnappen. Daar broedde ik al een tijdje op, maar ik moest het geschikte moment afwachten.

Toen ik het gezin op één van hun vakanties naar Spanje vergezelde, en ze mij even alleen achterlieten in de hotellobby, zag ik mijn kans schoon. Ik ben het hotel uit gewandeld en ik heb niet meer omgekeken. Ik wist niet waarnaartoe, ik kende er niemand en ik had zelfs mijn paspoort niet in bezit. Dat hielden mijn werkgevers in ‘bewaring’.

Die eerste dagen sliep ik op het strand tot ik in contact kwam met een Filipijnse vrouw die mij in huis nam. Zij was zelf jaren geleden uit Saoedi-Arabië weggevlucht. Dankzij de Filipijnse gemeenschap kon ik onmiddellijk als huishoudster bij een Brits gezin aan de slag, met een goed salaris ditmaal.

Na een tijdje leerde ik een Belgische man kennen, die toen tijdelijk in Spanje werkte, en daaruit werd onze dochter Cassandra geboren. Zeven jaar geleden verhuisde ik samen met hem naar België maar de relatie hield geen stand. Twee jaar geleden zijn we uit elkaar gegaan en zes maanden geleden is hij plots onverwacht overleden.”

“Samen met mijn dochter, en met de hulp van mijn schoonmoeder, probeer ik nu in België een mooi leven op te bouwen. Ik volgde hier al een extra opleiding, waarna ik in een rusthuis aan de slag kon, want ik wilde ook hier zo snel mogelijk aan het werk.

Door het ploegenstelsel moest ik echter op zoek naar een andere werkgever, omdat niemand ’s nachts mijn dochter kon opvangen. Een Filipijnse vriendin raadde me vervolgens een job als huishoudhulp aan en zo ben ik uiteindelijk bij Dienstenaanhuis terechtgekomen. Hier zit ik goed op mijn plek. Er wordt in functie van het personeel gedacht, de coördinatoren zijn altijd erg behulpzaam en mijn werkuren zijn afgestemd op de schooluren van mijn dochter en de Nederlandse les die ik nu al vijf jaar volg. In de voormiddag werk ik, in de namiddag volg ik meestal les. Dat loopt prima. Wat de toekomst specifiek brengt, weet ik niet. In België zijn mijn dochter en ik nu wel gelukkig. En dat is alles wat op dit moment telt.”